آشنایی با افزودنی های مجاز - اسید بنزوئیک و بنزوات ها E210 to E213

منشاء :

اسید بنزوئیک از اکسیداسیون تولوئن بدست می آید و نمک های آن در واکنش با هیدروکسید های متناسب خود ساخته می شوند.بنزوات سدیم یکی از سه نوع نمک رایجی است که در صنعت و تجارت مواد غذایی کاربرد دارد.

عملکرد در مواد غذایی :

بنزوات ها به عنوان نگهدارنده در مقابل مخمر ها و کپک ها مورد استفاده قرار می گیرند و تاثیر کمتری بر روی باکتری ها دارند.مصرف این گروه از نگهدارنده ها سابقه ای از اوایل 1900 میلادی دارد.این گروه اثرات هم افزایی با سایر انواع نگهدارنده ها مثل سوربات ها دارند و در کنار دی اکسید سولفور هم مورد استفاده قرار می گیرند که خود به تنهایی از فعالیت آنزیمی و قهوه ای شدن ممانعت می کند.

این ترکیبات به صورت طبیعی در برخی میوه ها وجود دارند.

 مزایا :

بنزوات ها به سهولت در آب حل شده و در دسترس می باشند.بنزوات سدیم رایج ترین فرم کاربردی این گروه است و بنزوات پتاسیم در انواع محصولات کم سدیم کاربرد دارد.بنزوات ها در محصولات اسیدی کاربرد دارند جایی که حضور آنها به شکل اسید بنزوئیک است. بهترین pH مورد استفاده برای این گروه کمتر از 4.5 می باشد به همین جهت در محصولات اسیدی بیشترین کاربرد را دارند.

محدودیت ها:

بنزوات ها بوی خاصی دارند که همین موضوع میزان مصرف آنها را محدود خواهد کرد .استفاده از آنها در محصولاتی که با رشد مخمر ها سروکار دارند امکان پذیر نیست.اسید بنزوئیک در آب به مقدار کم قابل انحلال است .کاربرد اسید بنزوئیک و بنزوات ها برابر:

Part A of Annex III of Directive 95/2/EC as amended by Directives 98/72/EC, 2003/114/EC and 2006/52/EC

در برخی مواد غذایی با تعیین میزان ماکزیمم مصرف ، مجاز اعلام شده است .به طور معمول سقف استفاده از این گروه نگهدارنده 0.1% می باشد.

دوز مجاز قابل دریافت روزانه برای مجموع بنزوات ها در کل ماکزیمم 5میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن مصرف کننده است.

موارد رایج کاربرد:

بنزوات ها رایج ترین نگهدارنده در نوشیدنی های غیر الکلی به حساب می آیند.